Gistermiddag overleed onverwacht Bart Muurling en dat bericht druppelde aan het begin van de avond binnen bij de Langedijker politici en volgers. Een bericht van de dood komt tegenwoordig vaker bij mensen binnen dan ons lief is en roept of stemt tot zelfreflectie.
Bart Muurling ontpopte zich de afgelopen tien jaar als criticus van de Langedijker politiek en bestuur een ‘vakgebied’ waar ik mij ook al heel wat jaren in begeef. Waar hij zichzelf “de luis in de pels van de Langedijker politiek” noemde, benoemde ik mijzelf tot de “azijnpisser”.
Onze wijze van kritiek leveren verschilde nogal. Waar Bart Muurling altijd heel breed de publiciteit zocht, heb ik voor mijn kritiek me toegelegd dat te doen via mijn eigen ontwikkelde podium “Schaduwrijk Langedijk” en door rechtstreeks te communiceren met de instantie of persoon waar ik kritiek op had.
Bijzonder vond ik het dat Bart Muurling, zo kritisch als hij was, zelf niet met kritiek kon omgaan. Bij de derde of vierde nieuwsbrief van zijn Burgerrekenkamer werd ik al uit het adressenbestand van hem verwijderd omdat ik daar kritiek opleverde. Ook reageerde hij nogal eens als ik een “kobus” over hem had geplaatst of over een actie van hem.
Zelf heb ik een groot deel van mijn werkzame leven achter de schermen in het theater gewerkt en Bart Muurling kwam op mij altijd over als een operettezanger. Met zijn flamboyante kop en de wil om altijd maar de spotlights op te zoeken en na ieder gezongen nummer toch minstens drie of vier keer voor het publiek te willen buigen om het applaus eindeloos te kunnen uitmelken. Ik denk dat daarin ons grote verschil in kritiek uiten ook mee naar buiten komt.
Vrij recent heb ik nog aandacht aan hem besteed en daarop ontving ik vanmorgen van de voormalige fractievoorzitter van GroenLinks het verzoek om dat (uit piëteit?) van mijn site te halen. Bart Muurling heeft in de afgelopen tien jaar met zijn kritiek heel veel mensen persoonlijk beschadigd, bewust of onbewust, maar daar heb ik Klaas Zwart in raad en fora in die tijd nooit over gehoord. Sterker nog, mij staat persoonlijk nog helder voor ogen dat toen de vrouw van een wethouder in haar laatste levensfase was en de fractievoorzitters daarvan op de hoogte waren, een fractiegenoot van Klaas het leven van die wethouder zuur maakte door naar de reden te blijven vragen waarom deze wethouder niet meer in Langedijk woonde, maar bij zijn vrouw thuis in Winkel. Terwijl het de fractievoorzitters bekend was dat het de wens van die wethouder was dat de ziekte van zijn vrouw niet naar buiten zou komen.
Ik kan het verzoek van Klaas Zwart dan ook niet duiden, maar vind het wel zo vreemd dat ik het hier wel wil vermelden.
Klaas; “De dood van iemand veranderd niets aan het verleden, maar slechts aan het heden.” Het is verdrietig voor hen die naast hem stonden en leefden. Zelf had ik Bart Muurling nog een heel lang leven toegewenst. Ik heb altijd met veel plezier over hem geschreven.