“Meester Hans” is dood!

In het Langedijker Nieuwsblad las ik gisteren in een overlijdensadvertentie dat Hans Burtner is overleden en als oud-leerling van hem, zo’n zestig jaar geleden, kwamen daar allerlei herinneringen boven drijven. Ik weet niet in welk jaar hij leraar werd op de Openbare Lagere School (OLS) in Broek op Langedijk, maar dat moet toch ergens rond 1953 of 1954 zijn geweest.

Meester Burtner heeft vele generaties Broekers en Zuidscharwouders in zijn klas gehad. Het was een bijzondere man en hij had zo zijn ideeën en ook voorkeuren voor leerlingen. Er waren leerlingen die geen kwaad bij hem konden doen, maar er waren er ook die hij kon luchten noch zien. Dat lag soms niet eens aan de leerling, maar had vaak ook te maken met hoe hij over de ouders dacht of de ouders over hem. Hij was vrijgezel en woonde op het Bakkerspad in Broek op Langedijk in bij de dochter van oud-leraar Boele IJtsma van de openbare school. Na haar overlijden in 1986 erfde hij toen het huis waar hij tot zijn opname in een verzorgingshuis heeft gewoond.

Zoals gezegd; hij had zo zijn voorkeuren. Hij was een fanatiek modelspoorwegbouwer en had op zolder op het Bakkerspad een prachtige modelspoorbaan met locomotieven en rails van het merk Märklin en dat was in zijn optiek het enige merk dat telde. Je hoefde Hans Burtner een dag na Sinterklaas ook niet trots te vertellen dat Sint je een electrische trein van het merk TrixExpress had gegeven, want hij fakkelde de gedachte dat je iets moois had gekregen tot de grond toe af.

In de jaren vijftig verplaatste Burtner zich op een fiets met een drie versnellingsnaaf en niet te vergeten met een kilometerteller op zijn stuur. Vanaf de jaren zestig werd dit vervoermiddel ingeruild voor een brommer van het merk Zündapp.

Eens per jaar kwam Burtner op huisbezoek maar bij zijn favorietjes gebeurde dit wel vaker. Huisbezoek bij ons aan huis beperkte zich tot één keer per jaar en duurde ook nooit erg lang. Mijn moeder mocht hem niet. Als PvdA-er had ze een kijkje op de VVD-er Burtner en ik denk ook dat het kwam door de wijze waarop hij mijn broer in zijn klas had behandeld. Mijn broer, vijf jaar ouder dan ik, was negen toen mijn vader na acht jaar aan de wal weer koos om naar zee te gaan. Achteraf gezien heeft dat een enorme impact gehad op ons leven, zowel voor moeder als kinderen. Mijn broer bleef dat jaar zitten in de klas van Burtner en met zittenblijvers had Burtner niet veel op. Hij had de rot gewoonte om de mindere broeders en zusters in de klas te kleineren met wat de beteren presteerden en dat was vaak tenenkrommend zoals hij dat uitte.

Hans Burtner had ook zijn goede kanten moet ik zeggen al heb ik er persoonlijk in mijn tijd weinig van meegekregen. Wel kon hij ontzettend goed vertellen en als je hem als klas eenmaal op zijn praatstoel had gekregen dan gingen de middaglessen voorbij als sneeuw voor de zon.

Hij kon fantastisch vertellen over zijn belevenissen die hij tijdens de tweede wereldoorlog in Het Gooi meemaakte en hij mag dan persoonlijk niet aanwezig zijn geweest in de bunker van Hitler in Berlijn aan het eind van de oorlog, maar het had niet veel gescheeld of hij had persoonlijk als veertienjarige een einde aan de oorlog gemaakt.

Na zijn pensionering heeft hij nog heel veel jaren als vrijwilliger gewerkt op “De Phoenix”, de openbare lagere school aan het Oxhoofdpad. Zelfs mijn kinderen hebben hem nog meegemaakt.

Het overlijdensbericht van Hans Burtner roept wisselende herinneringen bij me op en dat zal het bij vele van mijn dorpsgenoten doen, maar feit blijft dat dit soort onderwijzers wel heel beeldbepalend zijn geweest in een bepaalde periode in onze gemeenschap.